Ze was net een paar weken samen met hem. Alles voelde vertrouwd. Maar toen ze een dagje weg was met vriendinnen en even geen contact met hem had, sloeg de verlatingsangst direct toe.
“Ik dacht ineens: hij wil me niet meer. Hij is vast afgehaakt.”
Ze wist ergens dat het niet klopte. Het waren waanbeelden uit haar hoofd, maar ze voelden zó echt.
En wat er onder de verlatingsangst lag, raakte haar diep. Dit was een oude bekende pijn en had niets met haar relatie nu te maken.
Wat als verlatingsangst niet over je partner gaat?
In de coaching keek ze niet alleen naar het gedrag van haar partner, maar juist naar wat er in haarzelf gebeurde op dat moment. We gingen werken met wat er nú speelde, in het hier en nu.
In een kleine opstelling, ook wel een tafelopstelling genoemd, legden we uit wat zij ervoer: de angst, het verdriet, het gevoel van verlaten worden. En wat daaronder lag, raakte haar diep.
Want deze verlatingsangst was niet nieuw.
Het was een oude bekende.
De oorsprong van verlatingsangst: het gemis van haar vader
Tijdens de opstelling kwam het besef: de angst die zij nu in haar relatie voelde, was eigenlijk het oude gemis van haar vader.
Een man die met de beste intenties veel aan het werk was. En weinig beschikbaar.
Niet omdat hij niet van haar hield. Maar omdat hij dacht dat hij moest zorgen — door afwezig te zijn.
En juist daardoor miste zij hem.
Als kind had ze hem nodig. Zijn aanwezigheid, zijn blik, een knuffel.
Die vroege emotionele afwezigheid heeft sporen nagelaten.
In relaties, in hechting, in vertrouwen.
Want zolang je het niet doorvoelt, blijft het je achtervolgen.
En laat het zich telkens opnieuw zien — in je huidige leven, in je relaties, in je angsten.
Vluchten of blijven?
Haar eerste reactie was om weg te rennen. Om de pijn niet te voelen. Om de situatie te controleren, zodat ze niet wéér gekwetst zou worden.
Maar deze keer koos ze iets anders.
Ze koos ervoor om te blijven zitten bij de pijn.
Te voelen. Te ademen. Te zijn met het gemis. Hoe kl*te ook.
Want zolang je het niet doorvoelt, blijft het je achtervolgen.
En laat het zich telkens opnieuw zien — in je huidige leven, in je relaties, in je angsten.
Verlatingsangst helen begint met voelen
Samen gingen we erdoorheen. Laag voor laag.
En wat er ontstond, was zacht en krachtig tegelijk.
Ze kon haar vriend nu dichtbij laten, zónder hem te claimen.
Zonder controle.
Zonder te vluchten. Ook al vond ze het super spannend.
En dat is precies waar heling begint.
Niet in het ‘fixen’ van de relatie.
Maar in het aankijken van dat wat eronder ligt.
De oude pijn, het kind in jou, het gemis dat gehoord, gezien en gevoeld wil worden.
